wel vergeten. Door een moment van onoplettendheid en doordat we even moeten wachten voor het wisselen hebben we nu haast om de bus te halen. Wonder boven wonder loopt alles ineens op rolletjes en vijf à zes minuten later zitten we in de bus. Er is geen plaats dus zitten we op onze rugzakken op de grond. Er stappen mensen in en uit en ik probeer een artikel uit le Figaro van quatorze juillet (weer zo’n Indiana Jones feit, inside joke misschien) te lezen. Ondanks mijn geweldige concentratie krijg ik twee kleine jochies in de gaten die ontzettend onschuldig uit het raam zitten te kijken en tegelijkertijd dichter-