een bende messentrekkers. We proberen te doen alsof we hier elke dag lopen. Maar dat is moeilijk met rugzakken op. We gaan een hotel in om een thuisbasis te hebben. Trappetje omhoog. Alles scheef. Alleen de travestiet en de neger met het mes tussen de tanden ontbreken. Maar het is een goed hotel. De eigenaar is 72 jaar oud. De muren zijn Lufthanza-blauw. De kamer is kaal maar er zitten geen ongedierte in het doorgezakte bed. We betalen 4 dinar voor deze luxe. Al iets op ons gemak besluiten we, dat we over onze onterechte staatangst heen moeten komen; en we gaan op stap. We kijken voetbal in een café (Italië-Bulgarije: 2-1) en drinken Cola en flessewater. We kletsen wat met de eigenaar en gaan na de wedstrijd terug. We nemen drie slokken leidingwater om te wennen. Morgen zes. Overmorgen twaalf.